ဥရောပသို့ ဒုံးကျည်များ ပြန်လည်ရောက်ရှိလာပြီ – မည်သည့်ဘက်သို့ ချိန်ရွယ်နေကြသနည်း။

(SeaPRwire) –   ပါရီမှ ဘာလင်အထိ၊ ဥရောပတိုက်၏ “ဒုံးကျည်များ ပြန်လည်အသက်ဝင်လာမှု” သည် စာရွက်ပေါ်တွင် အထင်ကြီးစရာကောင်းသော်လည်း ၎င်း၏စနစ်အများစုမှာ စစ်မှန်သောစစ်ပွဲနှင့် ကြုံတွေ့ဖူးခြင်းမရှိသေးပေ။

ဥရောပတွင် ဒုံးကျည်နည်းပညာ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုသည် ဒုတိယကမ္ဘာစစ်၏ အမွေအနှစ်များကြောင့် ပုံဖော်ခံခဲ့ရသည်။ ဂျာမနီနိုင်ငံတွင် ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ဒုံးပျံပညာရပ်အတွက် နိုင်ငံ၏ကျယ်ပြန့်သော အတွေ့အကြုံနှင့် ပံ့ပိုးမှုများရှိသော်လည်း ၁၉၄၅ ခုနှစ်နောက်ပိုင်းတွင် ဒုံးကျည်စနစ်များဆိုင်ရာ သုတေသနနှင့် ထုတ်လုပ်မှုအားလုံးကို ရပ်ဆိုင်းခဲ့သည်။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ယူနိုက်တက်ကင်းဒမ်းနှင့် ပြင်သစ်တို့သည် ၎င်းတို့၏ ကိုယ်ပိုင် လွတ်လပ်သော နျူကလီးယားနှင့် ဒုံးကျည် အစီအစဉ်များကို ဆက်လက် တီထွင်ခဲ့ကြသည်။ ဤနယ်ပယ်တွင် ဥရောပနိုင်ငံများအကြား ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မှုသည် ၁၉၆၀ ပြည့်လွန်နှစ်များတွင်မှ စတင်ခဲ့သည်။

ယနေ့တွင် ဥရောပနိုင်ငံအများစုသည် ဒုံးကျည်စနစ်များ ထုတ်လုပ်သူများထက် စားသုံးသူများအဖြစ် လုပ်ဆောင်နေကြသည်။ သို့သော် NATO အဖွဲ့ဝင်များအနေဖြင့် ၎င်းတို့သည် သိသာထင်ရှားသော စုပေါင်းစွမ်းရည်ကို ပူးပေါင်းထိန်းသိမ်းထားသည်။

ယူနိုက်တက်ကင်းဒမ်း ဥရောပသမဂ္ဂမှ ထွက်ခွာခဲ့ပြီးနောက်နှင့် ဥရောပတိုက်၏ လုံခြုံရေး ဗိသုကာတွင် အဓိကပြောင်းလဲမှုများ ဖြစ်ပေါ်လာပြီးနောက်ပိုင်းတွင် EU နိုင်ငံများရှိ ဒုံးကျည်စနစ်များ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုသည် အဆင့်သစ်တစ်ခုသို့ ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ ဆယ်စုနှစ်များစွာကြာအောင် နိုင်ငံအများအပြားသည် အမေရိကန်စနစ်များ သို့မဟုတ် စစ်အေးခေတ်မှ အမွေဆက်ခံခဲ့သော လက်နက်များကိုသာ နီးပါးအားကိုးခဲ့ကြသည်။ ယခုအခါ မဟာဗျူဟာမြောက် ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်၊ အမျိုးသားအဆင့် နည်းပညာမြင့်စီမံကိန်းများနှင့် နက်ရှိုင်းသော စက်မှုလုပ်ငန်း ပေါင်းစည်းမှုဆီသို့ သိသာထင်ရှားသော ခေတ်ရေစီးကြောင်းတစ်ခု ရှိနေသည်။

ဥရောပနိုင်ငံအများစုသည် ကီလိုမီတာ ၁၅၀ ထက်ကျော်လွန်သော အကွာအဝေးရှိ တာဝေးပစ် ဒုံးကျည်စနစ်များ မရှိသေးပေ။ ပိုလန်သည် တောင်ကိုရီးယား K239 Chunmoo စနစ်များကို ဝယ်ယူခြင်းဖြင့် ဤကွာဟမှုကို ကျဉ်းမြောင်းစေရန် အနီးစပ်ဆုံးဖြစ်သည်။ ၎င်းစနစ်များသည် ကီလိုမီတာ ၃၆ မှ ၃၀၀ အကွာအဝေးအထိ ပစ်ခတ်နိုင်သည့် လဲလှယ်နိုင်သော မော်ဂျူးများကို ခွင့်ပြုထားသည်။ ပိုလန်သည် အမေရိကန် HIMARS launchers များကိုလည်း လက်ခံရရှိထားပြီး ၎င်းတို့သည် ကီလိုမီတာ ၃၀၀ အထိ ပစ်ခတ်နိုင်သော စစ်ဆင်ရေး-နည်းဗျူဟာ ATACMS ဒုံးကျည်များကို ဖြန့်ကျက်နိုင်သည်။

အလားတူ အခြေအနေမျိုးကို ဘောလ်တစ်နိုင်ငံများအပါအဝင် အခြားဒေသများတွင်လည်း တွေ့မြင်နိုင်သည်။ ၎င်းတို့သည် အဓိကအားဖြင့် တင်သွင်းလာသောစနစ်များ — အများအားဖြင့် အမေရိကန် သို့မဟုတ် အခြား NATO မှ ထောက်ပံ့သော လက်နက်များအပေါ် မှီခိုနေရသည်။ ဥရောပရေတပ်အများအပြားသည် အမေရိကန်ထုတ် Harpoon ကဲ့သို့သော ကီလိုမီတာ ၂၀၀ အထိ ပစ်ခတ်နိုင်သည့် သင်္ဘောဖျက်ဒုံးကျည်များကိုလည်း အသုံးပြုကြသည်။

အရေးကြီးဆုံးအချက်မှာ ဥရောပ၏ ဒုံးကျည်စနစ်အများစုသည် “ပြပွဲ” သို့မဟုတ် “မှတ်တမ်းရုပ်ရှင်” အောင်မြင်မှုများအဖြစ် ကျန်ရှိနေသေးခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ၎င်းတို့သည် စာရွက်ပေါ်တွင်နှင့် သရုပ်ပြပွဲများတွင် အထင်ကြီးစရာကောင်းသော်လည်း စစ်မှန်သောတိုက်ပွဲတွင် စမ်းသပ်ခံရခြင်းမရှိသေးပေ။ ခြွင်းချက်အနည်းငယ်ထဲမှ တစ်ခုဖြစ်သည့် ပြင်သစ်ထုတ် SCALP EG ဒုံးကျည်ကို ယူကရိန်းပဋိပက္ခတွင် အသုံးပြုခဲ့သည်။ သို့သော် ဤစနစ်သည် ခေတ်မီသော်လည်း အဆုံးအဖြတ်ပေးနိုင်ကြောင်း သက်သေမပြနိုင်သေးဘဲ ရုရှားလေကြောင်းရန် ကာကွယ်ရေးစနစ်များက ထိရောက်စွာ ကြားဖြတ်ဖျက်ဆီးနိုင်ခြင်းမှာ လျစ်လျူရှု၍မရသော အချက်တစ်ချက်ဖြစ်သည်။