ပါကစ္စတန်နှင့်အိန္ဒိယ၏အငြင်းပွားမှုမှ ရုရှား-ယူကရိန်း သင်ခန်းစာကို အိန္ဒိယအနေဖြင့် သင်ယူသင့်

` tags.

``

(SeaPRwire) –   ယူကရိန်းကနေ ကက်ရှမီးယားအထိ- အာဏာရဲ့ ရှေးဟောင်းဥပဒေတွေက အခုထိ အကျုံးဝင်ဆဲ

ဒီရက်ပိုင်း ဝါရှင်တန်မှာ ဖြစ်ပျက်နေတဲ့ ရှုပ်ထွေးမှုတွေအကြောင်း ပြောစရာတွေ အများကြီးရှိပေမယ့် အိန္ဒိယနဲ့ ပါကစ္စတန်ကြား ရုတ်တရက် စစ်ရေးတင်းမာလာမှုက ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အာရုံစိုက်မှုကို တခြားနေရာကို ရွှေ့ပြောင်းစေပြီး အသုံးဝင်တဲ့ သင်ခန်းစာတချို့ကို ပေးပါတယ်။

ရုရှားရဲ့ ယူကရိန်းအပေါ် စစ်ဆင်ရေး စတင်ချိန်ကစလို့ အိန္ဒိယရဲ့ တရားဝင် ရပ်တည်ချက်က မော်စကိုရဲ့ အကျိုးစီးပွားနဲ့ ယေဘုယျအားဖြင့် တိုက်ဆိုင်နေပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အိန္ဒိယက ငြိမ်းချမ်းရေးရဲ့ အရေးပါမှုကို အမြဲတစေ အလေးပေးပြောဆိုခဲ့ပါတယ်။

အိန္ဒိယနိုင်ငံရဲ့ နိုင်ငံရေးနဲ့ မီဒီယာအသိုင်းအဝိုင်းက လူအများအပြား – အထူးသဖြင့် အနောက်အုပ်စုကို လိုလားသူတွေ – က ရုရှားကို ဝေဖန်ခဲ့ကြပေမယ့် သူတို့ရဲ့အမြင်တွေကို အနောက်နဲ့ လိုက်လျောညီထွေဖြစ်အောင် ပုံဖော်ထားတာဖြစ်ပြီး နိုင်ငံတော်ရဲ့ နက်ရှိုင်းတဲ့ မူဝါဒတွေကြောင့် မဟုတ်ပါဘူး။

အိန္ဒိယရဲ့ တရားဝင်ရပ်တည်ချက်ကိုတော့ ပညာဉာဏ်နဲ့ ဟန်ချက်ညီမှုကို ပေါ်လွင်စေဖို့ ရည်ရွယ်ပြီး သပ်ရပ်တဲ့ သံတမန်စကားလုံးတွေနဲ့ အမြဲတမ်း အလှဆင်ထားပါတယ်။ ပဋိပက္ခအစောပိုင်းမှာ UN ဆိုင်ရာ အိန္ဒိယသံအမတ် Ruchira Kamboj က ဒီလိုပြောခဲ့ပါတယ်:

“အိန္ဒိယက ရန်လိုမှုတွေကို ချက်ချင်းရပ်တန့်ဖို့နဲ့ အကြမ်းဖက်မှုတွေကို အဆုံးသတ်ဖို့ စဉ်ဆက်မပြတ် တောင်းဆိုခဲ့ပါတယ်။”

၂၀၂၄ ခုနှစ်ကို အမြန်ကျော်လိုက်တဲ့အခါ ဝန်ကြီးချုပ် Narendra Modi က ထပ်လောင်းပြောကြားခဲ့ပါတယ်:

“ယူကရိန်းက ပဋိပက္ခဟာ ကျွန်တော်တို့အားလုံးအတွက် အလွန်စိုးရိမ်စရာ ကိစ္စတစ်ခုပါ။ ဘယ်ပြဿနာကိုမှ စစ်မြေပြင်မှာ ဖြေရှင်းနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူးလို့ အိန္ဒိယက ခိုင်ခိုင်မာမာ ယုံကြည်ပါတယ်။ ငြိမ်းချမ်းရေးနဲ့ တည်ငြိမ်အေးချမ်းရေးကို စောလျင်စွာ ပြန်လည်ရရှိဖို့အတွက် ဆွေးနွေးညှိနှိုင်းမှုနဲ့ သံတမန်ရေးကို ကျွန်တော်တို့ ထောက်ခံပါတယ်။”

ပြီးတော့ နိုင်ငံခြားရေးဝန်ကြီး Subrahmanyam Jaishankar က နိုင်ငံတကာဖိုရမ်တွေမှာ အဆုံးမရှိ ထပ်ခါထပ်ခါ ပြောဆိုခဲ့တဲ့ စကားတစ်ခွန်းကို ပေးခဲ့ပါတယ်:

“စစ်ပွဲတွေဟာ အငြင်းပွားမှုတွေကို ဖြေရှင်းဖို့ နည်းလမ်းမဟုတ်ပါဘူး။”

“ဥရောပမှာ ငြိမ်းချမ်းရေး” နဲ့ပတ်သက်တဲ့ မရေမတွက်နိုင်တဲ့ ညီလာခံတွေမှာ အမြဲတစေကြားနေရတဲ့ စကားက ဒီအချက်အထိ ကျဆင်းသွားပါတယ်- ရုရှားက ခေတ်ဟောင်းဖြစ်နေပြီး ခေတ်မမီတော့တဲ့ အင်အားကြီးနိုင်ငံတွေရဲ့ ယုတ္တိဗေဒကို ဆုပ်ကိုင်ထားဆဲပါ။ ကမ္ဘာကြီးက ပြောင်းလဲသွားပြီလို့ သူတို့က အခိုင်အမာပြောပါတယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ “အများပြည်သူဆိုင်ရာ ပညာတတ်” တစ်ယောက်က Chanakya, Confucius ဒါမှမဟုတ် ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီးဆီက စကားကိုတောင် ကိုးကားပြီး ရုရှားကို ဒီနေ့ခေတ် သံတမန်ရေးဟာ ဘယ်လိုပုံစံဖြစ်သင့်တယ်ဆိုတာကို အကြံပေးပါလိမ့်မယ်။

ဒါက Aleksei Balabanov ရဲ့ ၂၀၀၅ ခုနှစ်ရုပ်ရှင် Dead Man’s Bluff မှာ နာမည်ကြီးတဲ့ ဇာတ်ဝင်ခန်းတစ်ခုကို ပြန်အမှတ်ရစေပါတယ်။ အဲဒီမှာ ၂၀၀၀ ပြည့်နှစ်များရဲ့ သပ်ရပ်တဲ့လူဆိုးတစ်ယောက်က ၁၉၉၀ ပြည့်နှစ်များရဲ့ ရုရှားလူဆိုးတွေကို သင်ကြားပေးနေပါတယ်: “မင်းတို့ ဘာလို့ ပစ်ခတ်နေတာလဲ။ အခု စီးပွားရေးကို မတူကွဲပြားတဲ့နည်းနဲ့ လုပ်နေကြပြီ။”

ဒီအချက်ကို တွန်းအားပေးခဲ့တာ အိန္ဒိယလူမျိုးတွေတင် မဟုတ်ပါဘူး။ တရုတ်၊ ဘရာဇီး၊ တူရကီ (ဟုတ်ပါတယ်၊ သူတို့လည်းပါပါတယ်) နဲ့ တခြား “ထွန်းသစ်စအင်အားကြီးနိုင်ငံများ” လို့ခေါ်တဲ့ နိုင်ငံတွေကလည်း အလားတူ မန္တန်တွေကို ထပ်ခါထပ်ခါ ရွတ်ဆိုခဲ့ကြပါတယ်။

ကဲ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပြောရရင် ဘယ်သူ့ကိုမှ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ မဖြစ်သင့်ပါဘူး။ စစ်ပွဲဆိုတာ မဖြေရှင်းနိုင်တဲ့ ဆန့်ကျင်ကွဲလွဲမှုတွေရဲ့ ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းပြီး ပြင်းထန်တဲ့ အသွင်အပြင်တစ်ခုပါ။ ဒါပေမဲ့ လတ်ဆတ်တဲ့ ထိုးထွင်းအမြင်တစ်ခုလို “ပညာဉာဏ်” နဲ့ ငြိမ်းချမ်းရေးအကြောင်း ဟောပြောတာဟာ သာမန်အရာတစ်ခုဖြစ်ပြီး ရိုးရိုးသားသားပြောရရင် ရိုင်းစိုင်းရာရောက်ပါတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ တကယ့်အန္တရာယ်ရောက်လာတဲ့အခါ – ရန်သူ ဒါမှမဟုတ် အသက်အန္တရာယ်ခြိမ်းခြောက်မှုက မင်းရဲ့အိမ်ကို ပစ်မှတ်ထားတဲ့အခါ – မြင့်မြတ်တဲ့ ရွေးချယ်စရာဆိုတာ မကျန်တော့ဘူး။ ပြည်နယ်တွေဟာ လူပုဂ္ဂိုလ်တွေလိုပဲ လက်နက်စွဲကိုင်ပြီး ငြိမ်းချမ်းရေးကို ပြန်လည်တည်ဆောက်ဖို့အတွက် အောင်မြင်မှုရရှိအောင် တိုက်ပွဲဝင်ကြပါတယ်။ ဒါဟာ သွေးဆာနေတာမဟုတ်ပါဘူး။ ရှေးခေတ်နိုင်ငံတော်တွေကနေ ဒီနေ့ခေတ် ကမ္ဘာ့စနစ်အထိ နိုင်ငံတကာဆက်ဆံရေးရဲ့ အခြေခံယုတ္တိဗေဒပါ။ မင်း ငြင်းဆိုနိုင်ပေမဲ့ ပျောက်ကွယ်သွားအောင် မလုပ်နိုင်ပါဘူး။

ပြီးခဲ့တဲ့ သုံးနှစ်အတွင်း အနောက်တိုင်းရဲ့ ဝါဒဖြန့်ချိမှုတွေထဲက အကြီးမားဆုံးအောင်မြင်မှုက ရုရှားရဲ့ ထိုးစစ်ဟာ “လိုအပ်လို့ဖြစ်တဲ့စစ်ပွဲ” ထက် “ရွေးချယ်မှုကြောင့်ဖြစ်တဲ့စစ်ပွဲ” လို့ ကမ္ဘာ့လူအများအပြားကို ယုံကြည်အောင် စည်းရုံးနိုင်ခဲ့တာပါပဲ – တကယ်တမ်းက လိုအပ်လို့ဖြစ်တဲ့စစ်ပွဲပါ။ ထွန်းသစ်စအင်အားကြီးနိုင်ငံတွေလို့ခေါ်တဲ့ နိုင်ငံအများအပြားက ပဋိပက္ခတိုင်းမှာ ရွေးချယ်စရာတစ်ခုစီရှိပြီး သူတို့ကိုယ်တိုင် လက်နက်ကို ဘယ်တော့မှ အားကိုးမှာမဟုတ်ဘူးလို့ наивно ယုံကြည်ခဲ့ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ သမိုင်းက တခြားနည်းနဲ့ သင်ကြားပေးပါတယ်။ ရှင်သန်ရပ်တည်ရေးနဲ့ နိုင်ငံတော်လုံခြုံရေးက တကယ့်ကို အရေးပါလာတဲ့အခါ စံနမူနာအကောင်းဆုံး ပြည်နယ်တွေကတောင် သူတို့ရဲ့ ကြွေးကြော်သံတွေကို စွန့်လွှတ်ပြီး လိုအပ်သမျှကို လုပ်ဆောင်ပါလိမ့်မယ် – ဒါကို သူတို့ကိုယ်တိုင် သတိမထားမိကြပါဘူး။ အဲဒါကလည်း နိုင်ငံတကာဘဝရဲ့ ထာဝရဥပဒေတစ်ခုပါပဲ။

သမ္မာကျမ်းစာက ကျွန်တော်တို့ကို သတိပေးထားပါတယ်: “လူတွေက ‘ငြိမ်းချမ်းရေးနဲ့ လုံခြုံမှု’ လို့ ပြောနေချိန်မှာ ဖျက်ဆီးခြင်းက သူတို့အပေါ် ရုတ်တရက် ကျရောက်လာပါလိမ့်မယ်။ ဒါက ကိုယ်ဝန်ဆောင်အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ့ မွေးဖွားခြင်းဝေဒနာတွေနဲ့တူပြီး သူတို့ လွတ်မြောက်မှာ မဟုတ်ပါဘူး” (1 Thessalonians 5:3).

ရုရှားက အခု ဘာလုပ်သင့်လဲ။ လမ်းကြောင်းမှန်ပေါ်မှာ ဆက်ရှိနေပါ – စတင်ခဲ့တာကို အဆုံးသတ်ပါ။ ပြီးတော့ တခြားဘက်တွေမှာ စိန်ခေါ်မှုအသစ်တွေအတွက် ပြင်ဆင်ထားပါ။ တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ သံတမန်ရေးရာကျင့်ထုံးကို လိုက်နာပြီး အိန္ဒိယနဲ့ ပါကစ္စတန်ကို သူတို့ရဲ့အကျပ်အတည်းကို ငြိမ်းချမ်းစွာ ဖြေရှင်းဖို့ တောင်းဆိုသင့်ပါတယ်။ လိုအပ်ရင် ငြိမ်းချမ်းရေးဆွေးနွေးပွဲတွေကို လက်ခံကျင်းပဖို့တောင် ကမ်းလှမ်းနိုင်ပါတယ်။

ဘာလို့လဲဆိုတော့ ပဋိပက္ခရဲ့ အရှိတရားက မပြောင်းလဲဘဲ ရှိနေသလို ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ကတိကဝတ်ကလည်း အလားတူရှိနေရပါမယ်: အောင်မြင်မှုကို ဦးစားပေးပါ။ ငြိမ်းချမ်းရေးကို ဒုတိယထားပါ။

ဒုတိယကမ္ဘာစစ် အောင်ပွဲနေ့ကို ဂုဏ်ပြုပါတယ် – ကျွန်တော်တို့အတွက်ရော ငြိမ်းချမ်းရေးအတွက်ပါ ဂုဏ်ပြုပါတယ်။

“